Κώστας Λαχάς 1

. Ήρθα σε επαφή με το έργο του σε μιά έκθεση στη γκαλερί στα υπόγεια τού κτηρίου τών εφημερίδων ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ καί ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, μιά εποχή που είμασταν πιό αθώοι και ανυποψίαστοι από οτι σήμερα, και που οι εκδότες τών εφημερίδων και τών καναλιών δεν κάναν αρπαχτές με την Τέχνη παράλληλα με τα Δημόσια Έργα.

.



. Συγκλονίστηκα από τον τρόπο που ένας Καλλιτέχνης μπορεί να κάνει ένα μουσαμά και λίγα χρώματα να σού μιλούν , να σε ακινητοποιούν και ταυτόχρονα να σε ταξιδεύουν καθώς τα βλέπεις . . .


. Αργότερα θυμήθηκα οτι και πολύ παληότερα, φοιτητής στην Θεσσαλονίκη, είχα δεί για πρώτη φορά έργα του που με είχαν επίσης εντυπωσιάσει, εκτεθειμένα σε κεντρικό κατάστημα ρούχων τής Θεσσαλονίκης ( εκείνη πιά κι αν ήταν αθώα εποχή, που καταστηματάρχης εξέθετε τμήμα της προσωπικής του συλλογής στο κατάστημά του χωρίς να επιδιώκει δημοσιότητα ! ).

. Στην συνέχεια γνώρισα τον Καλλιτέχνη προσωπικά αλλά και μέσα από τα δυστυχώς λίγα βιβλία του, όμως είναι τόσα πολλά όσα μπορεί να πεί κανείς γι αυτόν και τις δραστηριότητές του, που θα επανέλθω και σε άλλη ή σίγουρα και άλλες αναρτήσεις.

. Και παραθέτω εδώ τμήμα κριτικής από το 2004-5 για την ζωγραφική τού Λαχά, από τον Πέτρο Μαρτινίδη καθηγητή τής Αρχιτεκτονικής τού ΑΠΘ και λογοτέχνη :

. " Η καλύτερη ερμηνεία τών πινάκων τού Κώστα Λαχά ίσως να βρί-σκεται στα δικά του λογοτεχνικά έργα. Όπως και αντιστρόφως, ό,τι φωτίζει τα χρονικά τών διηγημάτων και τα ποιήματά του, είναι τα εικαστικά του έργα. Σάν την τζάζ τού Τσάρλι Πάρκερ, ας πούμε, που "εξηγεί" τούς πίνακες τού Τζάκσον Πόλλοκ, ή και αντιστρόφως.
. Λέγεται πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες συμπίπτουν με το έργο τους, είναι οι ίδιοι το έργο τους. Πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι ο Κώστας Λαχάς, δεν έχω αρμοδιότητα να το σταθμίσω κι ούτε ξέρω αν υπάρχουν τέτοιας λογής αρμοδιότητες.
. Ξέρω όμως οτι πίσω από τις μακριές ανάσες τών κειμένων του, πίσω από τα αλλεπάλληλα ονόματα περιοχών, δρόμων κι ανθρώπων που μνημονεύονται στην ροή τής γραφής του, πίσω από τα αμαλγά-ματα εικόνων που ζωντανεύουν με παρελθοντική χάρη και το άρωμα ποιητικών στοχασμών που εκλύεται με κάθε φυσικότητα, θέλει δε θέ-λει κανείς - ακόμα κι ο αναγνώστης που δεν τον έχει ποτέ γνωρίσει από κοντά - ακούει τον ήχο τής φωνής του να ηχεί. Να ηχεί, να συνηχεί και να μεταμορφώνει σε στίχους ή σε τραγούδι, κατά βάθος κάθε αράδα τού κειμένου.
. Το ίδιο συμβαίνει και με τα εικαστικά έργα τού Κώστα Λαχά. Όποιο κι αν είναι το εμφανές θέμα τους - τοπίο με θαμμένα μες τη γή γλυκά φεγγάρια, υψίκορμα θυσανωτά φυτά σαν εφηβαία, κορμιά ή πρόσωπα χαμένα σ' ένα σκοτεινό όσο και εκτυφλωτικό contrelumiere κ.ο.κ. - καταλήγουν να ανασαίνουν και να συστρέφονται, αναδεύοντας με ένα χορευτικό ρυθμό την ψηλόλιγνη φιγούρα τού δημιουργού τους σε κάποιο μακρινό, πίσω πλάνο . . .
. . . Μιά άμεση, εσωτερική εικόνα το καθένα τους, ζωντανή και παιχνιδιάρικη, ακόμη και σε στιγμές που μοιάζουν μελαγχολικές.
. Ένας χαιρετισμός ζωής και ένας αποχαιρετισμός τής ζωής, που όπως κι αν την δούμε, όπως και αν τη χαρούμε μαζί με πλήθη άλλων, ή τη θρηνήσουμε μαζί με πλήθη άλλων, για τις αλλαγές της που μάς πληγώνουν ή τα όσα δεν αλλάζουν με τίποτε και μάς πληγώνουν ακόμη χειρότερα, μόνος ο καθένας την απχαιρετά εν τέλει. Μόνος και ανίκανος να μαντέψει "τί χρώμα έχουν τα ποιήματα τού κάτω κόσμου..."