Χανιά 2

.




. Λίγες, ελάχιστες μέρες στα Χανιά. Μιά πόλη που πρωτοείδα με αισθήματα χαράς. Η κλίμακα τής πόλης, ο κόσμος, η θάλασσα. Μιά πόλη που μπορείς να μείνεις.

. Αλλά πόσα παληά, απεριποίητα, μισοκατεδαφισμένα κτήρια.

. Κάποια άλλα πάλι, είναι σαν να βγαίνουνε από τις σελίδες τού Παπαδιαμάντη. Φτωχά, μικρά, ελάχιστοι χώροι - δοχεία ζωής, με αντίστοιχα μικρά, ήσυχα γεροντάκια που δείχνει νά 'ζησαν εκεί μιά γεμάτη ζωή. Χαρές, λύπες, γέννες, θανάτους. Μικρά σπίτια που ξεχειλίζουν αναμνήσεις. Που περιμένουν πια μόνο το αναπότρεπτο ... ( μόνο ; )

. Τελικά από αυτή την πόλη, μένει έντονη η αίσθηση τής εγκατάλειψης. Και πάλι ένα ...παράπονο· πώς θα μπορούσε να ήταν αυτή η χώρα, και πώς την κάναμε.

Χανιά 1

.


. Ξεκίνησε με όνειρα.

. Να κατα-
κτήσει τον κόσμο.

. Πάντα μπροστά !

. Εξ' άλλου, “ οι μοτοσυκλέττες δεν έχουν όπισθεν ” !

. Τώρα, δηλαδή εδώ και καιρό, είναι ακίνητη, να αναπολεί τα παληά ταξίδια. Ονειρεύεται τάχα ένα ακόμα νέο ξεκίνημα ;

. Ο ιδιοκτήτης την τύλιξε στοργικά με ένα κάλυμμα, που κι αυτό με τον καιρό έχει φθαρεί. Κάπου θα ονειρεύεται κι αυτός το παρελθόν τους. . . .
. το μέλλον τους η Φθορά.-