Νικήτας Τσακίρογλου ΙΙ, ΚΘΒΕ

. Η ιστορία τού δεσποτικού γερο-βασιληά που βλέπει τους άλλους να σκύβουν στις προσταγές του και να τον λατρεύουν σαν είδωλο, και που μοιράζει ολόκληρη την περιουσία του στις κόρες του, οι οποίες τελικά τον προδίδουν, εμπεριέχει το βαρύ παράπτωμα που οι Αρχαίοι Έλληνες το έλεγαν "ύβρι"...Ομως στο δεύτερο –και αποφασιστικότερο– μέρος της τραγωδίας, όταν ο Ληρ μένει μόνος, εκεί τον βλέπουμε στις ώρες της αυτογνωσίας και του μεγάλου πάθους να επικοινωνεί με τις φυσικές δυνάμεις, να τις επικαλείται και να τις αναστατώνει. Υπάρχει μία βαθιά έξαρση στην κατάληξη της ιστορίας του Ληρ, μία αποθεωτική μεταρσίωση, όπως δεν την έχει συναντήσει κανείς παρά μόνο στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Σοφοκλή όταν κι εκεί ο ήρωας πλησιάζει την υπέρτατη και ευδαίμονα σοφία. ( κριτική Σπ. Παγιατάκη στην Καθημερινή ).

. "Στοίχημα ζωής" για τον ίδιο χαρακτήρισε ο Ν. Τσακίρογλου τον ρόλο τού Ληρ, σημειώνοντας πως ήταν μέσα στις φιλοδοξίες του από τότε που συμμετείχε με μικρούς ρόλους σε παραστάσεις τού έργου, με πρωταγωνιστές όπως ο Α. Μινωτής και ο Θ. Κωτσόπουλος.

"Δεν είναι απλώς θέατρο, αλλά μιά πράξη λειτουργική, ένα Ευαγγέλλιο, στο οποίο εγγράφονται όλα τα υψηλά νοήματα τής ζωής", είπε, ενώ υπογράμμισε πως ο ίδιος υποτάχτηκε στις οδηγίες τού σκηνοθέτη τής παράστασης, όπως οφείλει να κάνει κάθε ηθοποιός.

. ( από τις εφημερίδες ... )


. Μερικές παρατηρήσεις :

1 . Όταν έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση για το πέρασμά του από την Διεύθυνση τού ΚΘΒΕ, δεν ήξερα οτι συμμετείχε και παλαιότερα στο ίδιο έργο. Κι αναρωτιέμαι πάλι. Δέν έβλεπε τον Κωτσόπουλο και τον Μινωτή όταν έπαιζαν και συμμετείχε κι αυτός εκεί, σε κάθε παράσταση ; Δεν διδάχτηκε τίποτε μετά από δεκάδες επαναλήψεις τού έργου κάθε βράδυ με δύο μεγάλους ηθοποιούς ; Πώς να εξηγηθεί η πορεία του στην Διεύθυνση τού ΚΘΒΕ, η άπειρη Αλλαζονεία και ή Έπαρση ; Πώς δεν αντιμετώπισε καθόλου το θέμα τής ματαιότητας τής Εξουσίας μπροστά στα " υψηλά νοήματα τής ζωής " που, υποτίθεται, διδάχθηκε από την επαφή του με το έργο, όπως ο ίδιος λέει ;

2 . Αφού αναγνωρίζει οτι ώφειλε να υποταχτεί στις οδηγίες τού σκηνοθέτη, ποιός λόγος υπάρχει να το υπογραμμίζει στην συνέντευξη ; Γιατί διατυμπανίζει το αυτονόητο ; Που είναι εδώ η ταπεινότητα ; 'Η μήπως θεωρεί οτι είναι τόσο μεγάλος ηθοποιός που λόγω τής ...μεγαλειότητάς Του, δεν υποτάσσεται στον σκηνοθέτη, δεν τον χρειάζεται, και μόνον αυτοσκηνοθετείται ;

3 . Κι αυτό το τελευταίο μάς φέρνει σε ένα άλλο σημείο. Στην μεγάλη διαφορά Έργων και λόγων. Στην ευκολία που άλλαζε ρόλο· η καθημερινή αυταρχική, δεσποτική πρακτική και συμπεριφορά στο θέατρο από την μιά, ο γλυκός και νουνεχής άνθρωπος που έδινε συνεντεύξεις σε εφημερίδες και κανάλια από την άλλη. Δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, που ελάχιστη σχέση έχει ο ένας με τον άλλο...

4 . Θα μπορούσε να πεί κάποιος το γνωστό : " Δρυός πεσούσης πάς ανήρ ξυλεύεται "... Αλλά μπορώ να πώ κι εγώ, οτι αφ' ενός είναι σαφές οτι ΔΕΝ πρόκειται για Δρύ, ( η σκιά της ήταν μικρή, και η πτώση της δεν ακούστηκε κάν ! ), αλλά και οτι αφ' ετέρου, εάν ξυλεύτηκε από κάποιους, ξυλεύτηκε από αυτούς που ο ίδιος κολακευόταν να έχει στον περίγυρό του, την αυλή του στο ΚΘΒΕ, και που σαν ...βασιληάς Λήρ δεν καταλάβαινε ότι είναι δίπλα του όχι για το ...Μεγαλείο του, αλλά για τα ...ξύλα ! ! !


. Κι είναι κρίμα ! Θλίψη για τέτοια Αυλαία...
...χωρίς ένα χειροκρότημα...