Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

"τύψεις" για τον Μάνο Χατζιδάκι

.
. Πρίν δεκαέξη χρόνια τελείωσε η βόλτα τού Μάνου Χατζιδάκι στην γειτονιά αυτή τών συντριμμένων Ονείρων.


. Mιά γειτονιά που κάποτε έκανε όνειρα. Πού από τα ξερόβραχά της, τα νησιά και τούς λιγοστούς κάμπους της τροφοδοτούσε, πάνω από το ποσοστό που τής αναλογούσε, και τον υπόλοιπο κόσμο. Με
. ταινίες ( σκηνοθέτες αλλά και ηθοποιούς ! ) :
- Κακογιάνης, Καζάν, Παξινού, Κούν, Διαμαντίδου,
. Ζωγραφική :
- Βυζάντιο, Μόραλη, Τσαρούχη, Γκίκα,
. Μουσική :
- Μητρόπουλο, Κάλλας, Ξενάκη, Αντωνίου, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, μέχρι και ...AfroditesChild αλλά και Vagellis
. Αρχιτεκτονική :
- Κωνσταντινίδη, Πικιώνη, Βαλσαμάκη, Δοξιάδη,
. Λογοτεχνία :
- Κόντογλου, Θεοτοκά, Καζαντζάκη, Σαμαράκη,
. Μόδα ( ! ) :
-Τσεκλένη, Γαλάνη,
. Ποίηση :
. Εγγονόπουλο, Εμπειρίκο, Ρίτσο, Σεφέρη, Σαχτούρη, Ελύτη, Μ. Αναγνωστάκη,
καί πόσους άλλους.

. Έζησε τη νειότη του την εποχή τής Κατοχής, μεγάλωσε στον Εμφύλιο, και ονειρεύτηκε, μαζί με πολλούς άλλους, μιά άλλη Ελλάδα που έδειχνε οτι τότε ξεπηδούσε, γιατί είχε όλες τις δυνατότητες. Τα όνειρα αυτά αρχικά συνέτριψε η Αποστασία Νόβα - Μητσοτάκη, στην συνέχεια το 1967 η Χούντα τών ανεγκεφάλων στρατιωτικών, και τέλος, η παντοκρατορία τών εξ ίσου ανεγκεφάλων συνδικαλιστών και μεσαίων στελεχών τών κομμάτων ( όλων τών κομμάτων ! ), που δεν έβλεπαν πέρα από το μικρό ατομικό κέρδος και συμφέρον τους.
. Έφυγε μιά εποχή που δεν άφηνε παρά ελάχιστες χαραμάδες φωτός μέσα σε απελπιστική σκοτεινιά...
. Πέρα από την Μουσική του, άφησε πολλά κείμενα ( ωρισμένα προφητικά ! ) για τις συμπεριφορές μιάς κοινωνίας κοντόφθαλμων, μικρόνοων ατόμων, Ιδιωτών, που έχουν απεμπολήσει την ιδιότητα τού Πολίτη, προκειμένου να κερδίσουν τρείς αργίες, δύο επιδόματα, και δικαίωμα στα κάτω από το τραπέζι έξτρα έσοδα.

. Σαν τις "τύψεις" που τραγουδά ο ίδιος σε στίχους Χριστιανόπουλου, ( μιά σπαρακτική στιγμή Ποίησης και Μουσικής ), και μιά δικηά μας τύψη, που τέτοιοι άνθρωποι φύγανε χωρίς να καταφέρουμε σε ένα μεγαλύτερο ποσοστό τού πληθυσμού μας, να κοινωνήσουμε το έργο τους, και τρέχουμε τώρα, εκ τών υστέρων, σε ανούσια ίσως αφιερώματα...

Υ.Γ. Δέστε και εδώ : Roadartist, protagon

7 σχόλια:

Thalassenia είπε...

Πρίν φτάσω στο τέλος σκεφτόμουν να δώσω σύνδεσμο την Roadartist και φτάνοντας εκεί βρήκα και τον protagon που δεν είχα δει.

Ναι τι λαός είμαστε, μόνο "Το Χαμόγελο της Τζοκόντα" γνωρίζουμε από τον γίγαντα καλλιτέχνη.

Καλό βράδυ.

ΒΑΣΩ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Και μήπως είναι ο μοναδικός που με τύψεις αναπολούμε;
Και μήπως παραδειγματιστήκαμε;
Ακόμα και τα ελάχιστα τέτοια δείγματα που κυκλοφορούν σε όλους τους χώρους σήμερα, με παρόμοιες τύψεις θα τους κάνουμε μνημόσυνα αύριο.....

Μάρκος είπε...

Απλώς δεν έφυγε ποτέ...

Γκιωνης είπε...

Θαλασσένια·
. Πόσα πράγματα που έχουν την δύναμη να μάς ανυψώνουν, μερικές φορές μάς αφήνουν ταυτόχρονα κι αυτήν την...ελληνική θλίψη !
. Που έχει σχέση ακριβώς με το πόσο εύκολα όλα αυτά, περνάνε "ξώφαλτσα" δίπλα από τούς περισσότερούς μας ....

Γκιωνης είπε...

Φοράδα στ' αλώνι·
. Πόσο δίκηο έχεις....
. και κάποτε δεν θα υπάρχουν κάν τύψεις.....

. Αλλά όχι ! Πάντα υπάρχει Ελπίδα ! Όσο για παράδειγμα εκπαιδευτικοί σα την "γυριστρούλα" ( http://anemomylos2.blogspot.com ), κάνουν μάθημα στα παιδιά, όσο βρίσκονται σέ κάθε 200 εκπαιδευτικούς έστω τρείς "γυριστρούλες" υπάρχει ελπίδα.

Γκιωνης είπε...

Μάρκο·
. Κι όμως ! Όσο κι αν αρκετοί ( αρκετοί ; ) τον θυμούνται συχνά.

. Και μένουμε εμείς. Πιό μόνοι !

. Με τις τύψεις που ( άκου να δείς ! ) φορτωνόμαστε για λογαριασμό τών αλλων ! ! !

ShareThis