Άνθη στα δύσκολα....

.
. Όταν μέσα στ΄αγκάθια ανθίζουν τέτοια λουλούδια που σ΄αφήνουν άφωνο,
. όταν για πολύ καιρό, πίσω από την σιωπή και την ακινησία τους κρύβεται και προετοιμάζεται να ξεπροβάλει πάλι η ομορφιά,


. όταν αυτοί οι αγκαθωτοί κάκτοι μένουν για καιρό βαρείς, ακίνητοι, απειλητικοί, μόνο και μόνο για να εκραγούν ξαφνικά μ' αυτόν τον καταπληκτικό τρόπο που πάντα, κάθε φορά που το βλέπεις σε μαγεύει,

. δεν μπορεί παρά να ελπίζουμε οτι πίσω από την σκοτεινιά και την μιζέρια που κάποιοι με το ζόρι θέλουν να επιβάλλουν ώστε να κυριαρχήσουν στην ζωή μας, κάπου προετοιμάζεται το Φώς !

. Οτι κάποιοι δουλεύουν γι αυτό. Οτι σε κάθε επί μέρους χώρο, αυτό το φώς κάποιοι το κρατάνε φυλαγμένο σε σπίθες, σε μικρές μοναχικές φωτιές που, κάπου, κάποτε, θα αρχίσουν σιγά σιγά να ενώνονται για να το απλώσουν παντού !

. Οτι εξακολουθούν να δουλεύουν σκληρά και πολλές φορές μόνοι. Δίπλα στην απαισιοδοξία βλέπουν και την θετική πλευρά, δίπλα στην κρίση βλέπουν και τις ευκαιρίες, αλλά πάντα γνωρίζουν οτι η ζωή δεν χαρίζεται, κατακτιέται.

. Πού αγνοούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα επί παραγγελία δελτία τών οκτώ που προσπαθούν να προωθήσουν τον πανικό, το άγχος, την εγκατάλειψη, την μοναξιά, την μιζέρια. Τα δελτία πού δεν υπάρχει κανένα γεγονός που να μην υπερτονίζουν την πιό απαισιόδοξη πλευρά του. Τα ΜΜΕ πού δεν υπάρχει αισιόδοξο γεγονός που δεν το υποβιβάζουν ή και που το θάβουν.
. Κάποιοι που δεν έχουν βουλιάξει στην γκρίνια, την μεμψιμοιρία, τις καταγγελίες και την αντίδραση πρός κάθε προσπάθεια που έχει ή νομίζουν πώς έχει κόστος.
. Πού όμως δεν ζούν στον κόσμο τους, που βλέπουν αλλά και αναγνωρίζουν την Κρίση. Οικονομική, Κοινωνική, Αξιών, Παιδείας, όμως με τον τρόπο του ο καθένας, προσπαθούν να την ξεπεράσουν μοιράζοντας κουράγιο και στούς υπόλοιπους.
. Υπάρχουν και στα ιστολόγια τέτοιοι άνθρωποι, και τούς χρωστάμε αυτό το φώς και πολλές ανάσες ελπίδας και αισιοδοξίας !


. Εγώ τουλάχιστον τούς χρωστάω ! Όταν κάποιες φορές μ' αγγίζει η απαισιοδοξία, ακουμπώ σ' αυτούς για λίγο και ξαναγίνομαι αισιόδοξος....Τούς περισσότερους δεν τούς ξέρω. Μπορεί και να μην έχω γράψει ούτε δυό γραμμές στο ιστολόγιό τους....
. Στην Θαλασσένια, τη logia, το Ξωτικό, τον Τσαλαπετεινό, την ανεμόμυλο, τη Margo, την Τσαούσα, το Fractal, την Φοράδα, το ελληνάκι, το "your painted smile", τον Πολίτη, κι άλλους πολλούς. Πού είναι πολλοί πιά, γιατί η ζωή συνεχίζεται.....
. Σ' αυτούς τούς ανθρώπους που τούς χρωστάμε....

"...Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες : Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω...."
. "Ασκητική" Νίκος Καζαντζάκης

Αμαρυλλίς

.
. Δίπλα στα κύματα τής θάλασσας, παρέα με τον ήχο τους, κρατείστε κι αυτές τις εικόνες από τις αμαρυλλίδες. Ακούραστες, με πείσμα, μέσα στην άμμο προχωρούν τίς ρίζες τους, τεντώνουν στον αέρα τα φύλλα τους για νερό και ήλιο. Γιατί έχουν στόχο και σκοπό να φτιάξουν αυτά τα άνθη, και μετά τον καρπό για την αναπαραγωγή τους. . Εμείς ; Χύμα, παραδομένοι στη ευκολία και την φυγοπονία. Εύκολη γκρίνια και πάντα φταίνε οι άλλοι. Αναζήτηση τής ευκολίας στην ζωή, πάση θυσία.
. Εύκολα να βγάλουμε τα πρός το ζήν, τα ροδάκινα θα τα μαζέψουν οι Αλβανοί, τις φράουλες οι Πακιστανοί, τα ψάρια οι Φιλιππινέζοι.

. Εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός ! Στά καφέ, επενδυτές ( χωρίς ασφαλιστικές εισφορές, αποδείξεις ). Εισοδηματίες ( χωρίς απόδοση ΦΠΑ ή φόρων ). Εις Υγείαν τών κορόϊδων !
. Κι η ελπίδα μας πιά, θα είναι αυτό που είπε ο Hawkins ! Ότι για να σωθεί η Ανθρωπότητα, πρέπει να φύγει στο Διάστημα ( ! ). Και φυσικά δεν θα πάμε εκεί όλοι ! Εκεί λοιπόν καταντήσαμε...
. Να αφήνουμε τον Παράδεισο όπου κατοικούμε να γίνει Κόλαση με την απληστία μας, και να αναζητούμε άλλα μέρη να τα κάνουμε κι αυτά όπως και τη Γή... που ακόμα είναι Παράδεισος όταν έχουμε μάτια να δούμε, αυτιά να ακούσουμε, καρδιά για να αγαπήσουμε....

Υ.Γ. 12/8 : Κι όπως μιά φίλη συμπλήρωσε : " και χέρια για να την ξανακάνουμε Παράδεισο ! "

Άλικο κόκκινο για την logia ( No 2 )

. Κάποτε θα έρθει ο καιρός τής σοδειάς !

. Κι ό, τι κάποτε ήταν λουλούδι κι ελπίδα, θα μεταμορφωθεί σε έναν αστραφτερό καρπό με άλικο κόκκινο χρώμα, γεμάτο χυμούς καλοκαιρινούς.

. Γι αυτό σκαλίσαμε, λιπάναμε, ποτίσαμε, κλαδέψαμε, ελαφρώσαμε ή υποστηρίξαμε τα βαρυφορτωμένα κλαδιά.

. Για να γίνει το δέντρο σχεδόν κόκκινο από τούς αστραφτερούς καρπούς του.

. Γι αυτήν την μεταμόρφωση. Που την βοηθήσαμε κι εμείς !

. Κι αυτή η ικανοποίηση μάς γεμίζει ακόμη κι αν δεν δοκιμάσουμε ούτε ένα καρπό !

. Επειδή για λίγο, σε ένα μικρό μέρος τής Γής γίναμε Δημιουργοί, ή έστω, βοηθήσαμε στην δημιουργία Σοδειάς.

. Κάποτε βρέχει και φοβόμαστε πως δεν θα δέσει καρπό. Άλλοτε πέφτει χαλάζι ή κάνει παγωνιά και απογοητευόμαστε μήπως θα πάνε όλοι οι κόποι μας χαμένοι.

. Μα ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ...

. Και κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται, κι είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι, πιό έμπειροι, σοφότεροι, ώστε να τα βγάλουμε πέρα...

. Με αφορμή μιά αφιέρωση τού Ξωτικού στην Νέλλη.

. Διπλασιάζω εκείνη την αφιέρωση με άλικους καρπούς κερασιάς, δίπλα στις άλικες αμαρυλλίδες τού ξωτικού.

. αφιερωμένο στην Νέλλη και το Ξωτικό !

Και μαζί έναν στίχο τού Τάσου Λειβαδίτη :

"... ώ απεραντοσύνη δεν θα σε γνωρίσουμε ποτέ,

όμως εσύ είσαι που δίνεις αυτή τη μυστική μαγεία

στις χαμένες εξεγέρσεις μας."

"τύψεις" για τον Μάνο Χατζιδάκι

.
. Πρίν δεκαέξη χρόνια τελείωσε η βόλτα τού Μάνου Χατζιδάκι στην γειτονιά αυτή τών συντριμμένων Ονείρων.


. Mιά γειτονιά που κάποτε έκανε όνειρα. Πού από τα ξερόβραχά της, τα νησιά και τούς λιγοστούς κάμπους της τροφοδοτούσε, πάνω από το ποσοστό που τής αναλογούσε, και τον υπόλοιπο κόσμο. Με
. ταινίες ( σκηνοθέτες αλλά και ηθοποιούς ! ) :
- Κακογιάνης, Καζάν, Παξινού, Κούν, Διαμαντίδου,
. Ζωγραφική :
- Βυζάντιο, Μόραλη, Τσαρούχη, Γκίκα,
. Μουσική :
- Μητρόπουλο, Κάλλας, Ξενάκη, Αντωνίου, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, μέχρι και ...AfroditesChild αλλά και Vagellis
. Αρχιτεκτονική :
- Κωνσταντινίδη, Πικιώνη, Βαλσαμάκη, Δοξιάδη,
. Λογοτεχνία :
- Κόντογλου, Θεοτοκά, Καζαντζάκη, Σαμαράκη,
. Μόδα ( ! ) :
-Τσεκλένη, Γαλάνη,
. Ποίηση :
. Εγγονόπουλο, Εμπειρίκο, Ρίτσο, Σεφέρη, Σαχτούρη, Ελύτη, Μ. Αναγνωστάκη,
καί πόσους άλλους.

. Έζησε τη νειότη του την εποχή τής Κατοχής, μεγάλωσε στον Εμφύλιο, και ονειρεύτηκε, μαζί με πολλούς άλλους, μιά άλλη Ελλάδα που έδειχνε οτι τότε ξεπηδούσε, γιατί είχε όλες τις δυνατότητες. Τα όνειρα αυτά αρχικά συνέτριψε η Αποστασία Νόβα - Μητσοτάκη, στην συνέχεια το 1967 η Χούντα τών ανεγκεφάλων στρατιωτικών, και τέλος, η παντοκρατορία τών εξ ίσου ανεγκεφάλων συνδικαλιστών και μεσαίων στελεχών τών κομμάτων ( όλων τών κομμάτων ! ), που δεν έβλεπαν πέρα από το μικρό ατομικό κέρδος και συμφέρον τους.
. Έφυγε μιά εποχή που δεν άφηνε παρά ελάχιστες χαραμάδες φωτός μέσα σε απελπιστική σκοτεινιά...
. Πέρα από την Μουσική του, άφησε πολλά κείμενα ( ωρισμένα προφητικά ! ) για τις συμπεριφορές μιάς κοινωνίας κοντόφθαλμων, μικρόνοων ατόμων, Ιδιωτών, που έχουν απεμπολήσει την ιδιότητα τού Πολίτη, προκειμένου να κερδίσουν τρείς αργίες, δύο επιδόματα, και δικαίωμα στα κάτω από το τραπέζι έξτρα έσοδα.

. Σαν τις "τύψεις" που τραγουδά ο ίδιος σε στίχους Χριστιανόπουλου, ( μιά σπαρακτική στιγμή Ποίησης και Μουσικής ), και μιά δικηά μας τύψη, που τέτοιοι άνθρωποι φύγανε χωρίς να καταφέρουμε σε ένα μεγαλύτερο ποσοστό τού πληθυσμού μας, να κοινωνήσουμε το έργο τους, και τρέχουμε τώρα, εκ τών υστέρων, σε ανούσια ίσως αφιερώματα...

Υ.Γ. Δέστε και εδώ : Roadartist, protagon

Γενοκτονία Ελλήνων τού Πόντου. Ημέρα μνήμης 19 Μάη

.
. Και τότε, και τώρα, οι " σύμμαχοι " παρακολουθούν από μακρυά. Αδιάφοροι. Ψυχροί. Μετρώντας τα πιθανά μελλοντικά κέρδη τους. Παρακολουθούν τον ξεσπιτωμό ενός λαού και στην συνέχεια την γενοκτονία του με τα ( Γερμανικής έμπνευσης ) τάγματα εργασίας μέχρις θανάτου.
. Κι αργότερα η ιστορία επαναλαμβάνεται στην Ιωνία. Οι σύμμαχοι είναι κι εκεί. Παρακολουθούν και μετράνε κέρδη κι εξελίξεις. Τότε από τα καράβια τους έξω από την Σμύρνη, τώρα από τις οθόνες τους.



. Κι όχι μόνο παρακολουθούν. Ποντάρουν για να κερδίσουν από την πτώση. Κι ακόμα χειρότερα· προωθούν αυτήν την πτώση για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Στο χρηματιστήριο τώρα, στις αγορές για ένα κομμάτι ψωμί αργότερα τού πλούτου, τής γής, τής χώρας μας ολόκληρης.
. Και τότε, και τώρα όπως είπε ο Μακρυγιάννης : " Ότι η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά ".

. Για να γίνουμε όμως πάλι αυτή η " μαγιά ", θέλει δουλειά. Πρώτα μέσα μας. Μετά να αισθανθούμε οτι είμαστε κοινωνία, πολίτες και όχι συμφεροντολόγοι ιδιώτες.

Μουσική εξόδου. ( για την ώρα )

. Όσο δεν φαίνεται έξοδος από την "Κρίση" ( ! ). Όσο μερικοί με κλειστά τα αυτιά και νεκρό το μυαλό θα χτυπάνε επίμονα το κεφάλι στον τοίχο, όσο άλλοι θα κοιτάνε να αρπάξουνε για "να έχουν" στις δύσκολες ώρες, κάποιοι θα είναι πίσω, θα αναλύουν, θα ακούνε, θα ψάχνουν, θα βρίσκουν κι άλλους σε κάθε γωνιά τής Ελλάδας, και ψύχραιμα θα ετοιμάζουν το φώς για να βγούμε από τα σκοτάδια.

. Κι είναι πολλοί. Υπάρχουν πολλά ιστολόγια που παραμένουν μικροί φάροι μεσα στην νύχτα και τούς ευχαριστώ. Τούς ευχαριστώ για το κουράγιο που δίνουν σ' όλους μας.
. Που μάς βοηθάνε να πιστέψουμε οτι δεν χάθηκε η ψυχραιμία, δεν χάθηκε η Σκέψη σ' αυτόν τον τόπο. Σύντομα θα προσπαθήσω να τούς αναφέρω σε ένα κατάλογο. Κάποιους τούς βλέπετε ήδη στην στήλη δεξιά από τις αναρτήσεις, μεταξύ άλλων.

. Σ' αυτούς, στούς άγνωστους φίλους, και για να τούς ευχαριστήσω για την ήρεμη ματιά τους σε αυτήν την εποχή πού πολλοί χάνονται στα νέφη τού πανικού, τής τυφλής και αδιέξοδης οργής, τού φανατισμού, τών προσωπικών αδιεξόδων τους που μεταφράζονται σε τάχα μου "πολιτική" έκφραση και εύκολη κριτική, που καταλήγουν για τις τρείς ψυχρές δολοφονίες να ρίχνουν την ευθύνη στην ...πυρασφάλεια ( ! ),

εγώ, σ' αυτούς τούς άγνωστους φίλους και αφού δεν έχω άλλη έξοδο να δείξω,

. Exit Music (for a film ). Aπό τον Brad Meldau

κοινωνία θεατών.

.
. Μιά αδέσποτη βόμβα. Που τοποθέτησαν είτε η λ ί θ ι ο ι που παίζουν τούς "επαναστάτες", είτε χειραγωγούμενοι προβοκάτορες με σκοπούς άγνωστους.
. Ένας αθώος νεκρός, 15 χρονών ( σαν τον Αλέξη έτσι "επαναστάτες" ; κι ακόμη πιό αθώος... ), μία αθώα, τυφλή από τα 11 της και για όλη πιά την ζωή της, από την ίδια βόμβα. Δύο αδέρφια.
. Μιά μάνα, για την οποία δεν έχω λόγια να γράψω τίποτε. Και κανείς ηλίθιος "κοινωνικός επαναστάτης" δεν μπορεί να τής εξηγήσει τίποτε.
. Και μιά κοινωνία...( κοινωνία τρόπος τού λέγειν )...


. Και από το άρθρο τού Λουκά Βελιδάκη στο tvx που ακολουθεί, επισημαίνω :
. "...Μία διχασμένη, αδιάφορη και σε κρίση κοινωνία. Με ανθρώπους που έχουν απεμπολήσει το δικαίωμα του πολίτη, που πιτσιλίζουν αλλήλους με τα λασπόνερα της διαφθοράς, που ασπάζονται το δόγμα «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», βουτηγμένοι στην αγένεια του απόκοσμου ατομοκεντρισμού τους- νταήδες της πεντάρας, κοινωνικά απροσάρμοστους, πνευματικά λίγους."
. Διαβάστε όλο το άρθρο :
" Ζούμε σε μία χώρα που ποτέ δεν πρόκειται να ισχύσει η φράση «τα είδαμε όλα»- μία χώρα που βιώνει περισσότερο χάος από όσο μπορεί να καταναλώσει. Μία βαθιά άρρωστη χώρα, που αφειδώλευτα προσφέρει μαύρες ειδήσεις, χωμένη στο καβούκι της- χώρα σε κρίση.

Εκεί όπου οι βόμβες ενίοτε σκοτώνουν της Γης τους κολασμένους και όχι μόνο... τους κάδους απορριμμάτων. 15χρονος αφγανός πρόσφυγας νεκρός. Η αδερφή του, 11 ετών, τυφλή. Η μάνα τους, ρακοσυλλέκτης σε μία διεφθαρμένη δυτική χώρα, είδε τα παιδιά της να ματώνουν στην Αθήνα και όχι στο Αφγανιστάν- απ’ όπου έφυγε για να τα προστατεύσει από τις βόμβες.

Μία βαθιά αρρωστημένη κοινωνία από τα πάνω ως τα κάτω, έχει μάθει να ανέχεται, να κουκουλώνει, να χώνεται στη λήθη, να αποχαλινώνεται με την ατιμωρησία και στο τέλος να αποχαυνώνεται με πολιτικαντισμούς και (ιδεολογικές…) μπούρδες.

Πέθανε ένας 15χρονος κολασμένος γιατί ήταν δίπλα μας και δεν τον βλέπαμε, διαμελίστηκε το κορμί του γιατί κάποιοι κτήνη έβαλαν βόμβα. Διότι ως κοινωνία ξεπεράσαμε τον πάτο, ξύνουμε την επιφάνεια για να βουτήξουμε πιο βαθιά στο βόρβορο.

Όσο κι αν μοιάζει ως αδόκητος χαμός, ήταν προσχεδιασμένος από τα πράγματα. Το σκηνικό στήθηκε σε μία περιοχή σε παρακμή, ένα γκέτο μοντέρνων αθλίων, μία ζώνη εγκληματικότητας (πασίγνωστη σε όλους) κάτω από τη μύτη της ΕΛ.ΑΣ.

Είχε ως θύματα ζωντανούς- νεκρούς, που από νωρίς τους σκότωσαν την αξιοπρέπεια, τους απαγόρευσαν να είναι άνθρωποι- και έτσι αναζητούσαν μοίρα και τροφή στα απορρίμματα μίας αφιλόξενης πόλης. Και ως θύτες ανεγκέφαλους που παίζουν με βόμβες επικαλούμενοι ιδεολογίες (από όποια ακραία απόχρωση ή αφετηρία), φαιές «επαναστάσεις», «πολιτικά» παραληρήματα- με αλαζονική βεβαιότητα για το «ασφαλές» της δράσης τους, σχετική σιγουριά της ατιμωρησίας και της κοινωνικής ανοχής/αδιαφορίας.

Σε δεύτερο (και αβανταδόρικο) ρόλο, πολιτικάντηδες ανίκανους, αμετροεπείς, καρικατούρες, που παίζουν θέατρο εκφράζοντας αποτροπιασμό- που δηλώνουν ότι δεν θα ανεχθούν (αυτά που έχουν ήδη συμβεί…). Που ενώ έχουν τόσα συμβάντα ως παραδείγματα δράσης, βρίσκουν «λύση» στην επικοινωνιακή τακτική και στο θέαμα. Ένας πολιτικός κόσμος που αντί να δει το πρόβλημα, απαντά με υποσχετικά κλισέ, ψηφοθηρεί, κολλάει στο δέντρο του «εγώ», χάνοντας τη μεγάλη εικόνα: το δάσος με τους ανθρώπους που κάποια μαύρη μοίρα έκανε πρόσφυγες.

Σε ρόλο κράχτη, τους δημοσιογράφους- άκριτους παπαγαλίζοντες: από τα τσιράκια της Ασφάλειας μέχρι αυτούς που ανακυκλώνουν κάθε τρομοκρατική-«ιδεολογική» παραζάλη για να πουλήσουν, να δημιουργήσουν κλίμα και να καλλιεργήσουν το έδαφος για… ατέρμονη κουβέντα και μόνο.

Και για θεατές, μία διχασμένη, αδιάφορη και σε κρίση κοινωνία. Με ανθρώπους που έχουν απεμπολήσει το δικαίωμα του πολίτη, που πιτσιλίζουν αλλήλους με τα λασπόνερα της διαφθοράς, που ασπάζονται το δόγμα «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», βουτηγμένοι στην αγένεια του απόκοσμου ατομοκεντρισμού τους- νταήδες της πεντάρας, κοινωνικά απροσάρμοστους, πνευματικά λίγους. Και πάντα με άποψη (εννοείται με ιδεολογικό επίχρισμα!) και μίσος για όσα δεν καταλαβαίνουν.

Αυτό είναι και μόνο. Όλα τα άλλα ανήκουν στη σφαίρα της ντροπής. Και όποιος έχει έστω ψήγματα ανθρωπιάς μέσα του καλό θα ήταν να βουρκώσει για αυτό τον τόσο τραγικό θάνατο.

ΥΓ: Ζούμε άραγε τους τελευταίους σπασμούς του κτήνους; Η λογική απαντά θετικά. Η παράλογη Ελλάδα μας δίνει το δικαίωμα να φοβόμαστε και για άλλα, χειρότερα. "

Το κείμενο από το tvx
Το έργο ζωγραφικής είναι τού Κώστα Λαχά.

Υ.Γ. Και βέβαια δεν χρειαζόταν να υπάρχει ένα θύμα, για να αποδειχθεί πόσο ηλίθιο είναι να βάζεις βόμβα στην ...πλουτοκρατία και μετά να ειδοποιείς την Αστυνομία να την μαζέψει ! ! !