Λένα . . .

. Τελείως ξαφνικά, πρίν λίγο καιρό, έφυγε η Λένα.

. Πάνω σε μια μοτοσυκλέττα. Που . . . " η μοτοσυκλέττα δεν έχει όπισθεν" . . .

. Ήταν η ξαδέρφη μου ( και πολύ δυσκολεύτηκα να γράψω "ήταν" και όχι "είναι" ) ένα κορίτσι που πολλά πέρασε και πολύ δυσκολεύτηκε στη ζωή της από την παιδική της ηλικία αλλά και στην συνέχεια. Και καθώς την αποχαιρετούσαμε άκουσα κάποιον άγνωστο σε μένα να λέει : " Πέρασε πολλά, αλλά όμως πάντα χαμογελούσε . . . "

. Την αποχαιρετήσαμε κάτω από τις φλαμουριές, που εκείνη τη μέρα ίσως είχαν ακόμη πιό έντονο άρωμα.


. Ο χαμός της ήταν ένα σόκ. Από εκείνα που πολλές φορές μάς επιτί-θενται στην ζωή μας για να μάς ξυπνήσουν ίσως, να συνέλθουμε, να ασχοληθούμε και με άλλα πράγματα πέρα από την ρουτίνα τής καθημερινότητας. Να ζήσουμε.

. Αλλά αυτά τα σόκ γρήγορα πάλι τα ξεχνάμε μπροστά στις άλλες επιθέσεις που κάθε μέρα δεχόμαστε επίσης. Το ενοίκιο, τούς λογα-ριασμούς, τα φροντιστήρια τών παιδιών, τις κάρτες, την δόση για το σπίτι, την ανάγκη για καινούριο αυτοκίνητο, πού θα φάμε, που θα διασκεδάσουμε, ποιόν θα εκμεταλλευτούμε, πού θα κάνουμε οτι τάχα γεμίζουμε τα κενά τής ζωής μας.

. Πολλές φορές, μετά από μιά επίσκεψη σε κάποιο Νοσοκομείο, μιά απώλεια, μιά κηδεία συγγενή ή φίλου, σκεπτόμαστε οτι αξίζει να αλλάξουμε τη ζωή μας, να την αναβαθμίσουμε, να την κάνουμε πιό ουσιαστική, μα πάλι ξεχνιόμαστε.

. Όμως με την Λένα ήταν νομίζω διαφορετικά. Η ανάμνησή της νομίζω οτι θα με βοηθάει να είμαι λίγο καλύτερος στούς άλλους αλλά και σε μένα.

. Πάρα πολύ καιρός πέρασε και δεν μπορούσα να καθήσω να γράψω αυτήν την ανάρτηση, και ακόμη περισσότερο να διαλέξω κάποια φωτογραφία. Μάλλον αργότερα . . .