. Μια συναυλία όμως γεμάτη. Με ένταση. Με δύναμη. Με ...απρόσμενη τρυφερότητα ! ! ! Με πολύ κόσμο. Διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικής ή ...πολιτισμικής προέλευσης. Που όμως δεν ξένιζε η παρουσία τού ενός δίπλα στον άλλο. Αισθάνθηκα οτι καθένας τους είχε την θέση του εκεί και είχε κάθε δικαίωμα σ' αυτή τη θέση.
. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν μια ... ανεξήγητη χαρά στα πρόσωπα τών περισσότερων από αυτούς πού παραυρέθηκαν στην συναυλία, καθώς φεύγανε.
. Λές και η συμμετοχή τους σ' αυτήν την συναυλία νά 'χε σαν αποτέ-λεσμα να συντελεστεί κάποια κάθαρση.
. Κάποτε αυτό το συναίσθημα, αυτήν την " ανεξήγητη " χαρά τα είχα ξανασυναντήσει σε πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις, και θυμάμαι εδώ την παράσταση τού Βολωνάκη " ο κ. Πούντιλλα και ο άνθρωπός του ο Μάττη " με έναν καταπληκτικό Δ. Παπαμιχαήλ στο ΚΘΒΕ στην Θεσσαλονίκη, αλλά και τις πρώτες συναυλίες τού Μίκη Θεοδωράκη στην μεταπολίτευση.
. Τότε που όλοι, ή έστω οι περισσότεροι αισθανόμασταν Ένα. Μαζί.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου