Πατάτες

. Ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος έχει κάνει ένα μικρό καταφύγιο χτισμένο με πέτρα σε κάποια απόσταση από την πόλη που ζεί.
. Δέν είναι "εξοχικό". Είναι "κτήμα" με μηλιές και άλλα οπωροφόρα, και με θέα ένα βουνό που είναι πρόκληση για επίσκεψη αλλά και φίλος, παρέα στις ώρες χαλάρωσης ή και τής ενασχόλησης με το χώμα, τα δένδρα, το σπίτι.
. Δεν έχω πάει ακόμη. Το σκέφτομαι κάπου κάπου με τυχαίες αφορμές, και χαμογελώ στην ιδέα οτι ο φίλος μου έχει μιά τέτοια ευκαιρία αποδράσεων. Μού αρκεί αυτό.



. Πρίν λίγες μέρες μού έστειλε πατάτες από το κτήμα του, ρόδια και κυδώνια. Όταν τα άνοιξα στο σπίτι μου, αισθάνθηκα σαν να είχα πάει εκεί. Πολλές φορές έχω φέρει στο σπίτι λαχανικά ή φρούτα. Όσο καλά και εάν ήταν, πολύ λίγες φορές αισθάνθηκα οτι αυτά τα αντικείμενα μύριζαν χώμα, οτι βγήκαν από το χώμα κι έφτασαν μέχρι εδώ. Ίσως είναι τ' οτι από το χώμα μέχρις εμένα μεσολάβησε η φροντίδα ( και η χαρά ) τού φίλου μου. Αυτή η φροντίδα και η χαρά που μοιράστηκα μαζί του, ακόμη και χωρίς εκείνος να το ξέρει, ήταν σαν να τα μετουσίωσε. Ή καλύτερα σαν να ξανάδωσε το ξεχασμένο νόημα σ' αυτούς τούς καρπούς.

. Θα ήταν κρίμα σκέφτηκα να μην μείνει κάτι από αυτά τα συναισθήματα. Κι έτσι, αφού δεν μπορώ να γράψω κάποιο διηγηματάκι ή κάποιο ...ποίημα, κάθησα στη 1,00' μετά τα μεσάνυχτα να φωτογραφίζω ...πατάτες ! ! ! και το επανέλαβα και το πρωί με το φώς τής ημέρας...



. Κι οι φωτογραφίες ποίημα είναι. Ένα ποίημα λοιπόν στον φίλο μου, το κτήμα του, τή γής που με λίγα μάς δίνει πολλά...

.