Φθινόπωρο. Πτώσις φύλλων...

. Φθινόπωρο.

. Άργησε νά 'ρθει. Ή αργήσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Εγκλωβισμένοι στις πόλεις, στο καθημερινό τρέξιμο, τις υποχρεώσεις, τη ρουτίνα. Αυτό όμως είναι εδώ.

. Το συνδέουμε με τη βροχή, τη συννεφιά, την απουσία ήλιου, με τα μουντά χρώματα, την πτώση τών φύλλων. Και συχνά θυμάμαι ένα ποίημα που πρίν πολλά χρόνια μού 'χε δώσει ο φίλος μου ο Τζίμης, ό ένας από τους δύο καλούς μου φίλους στο Γυμνάσιο, μιά περίοδο που διαφαίνονταν οτι η απόσταση και η ζωή, σταδιακά θα μάς απομάκρυναν, σε διαφορετικές πόλεις και ότι θα χανόμασταν στις αγωνίες μας για να στήσουμε τα γραφεία μας, τη ζωή μας, να υφάνουμε το κουκούλι που συνήθως καθένας μας κτίζει γύρω του και απο την οικογένειά του για να βρεθεί ξαφνικά να λέει : " ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω..."

. Φθινόπωρο.
. Πτώσις φύλλων
. και Φίλων...


. Φθινόπωρο λοιπόν. Συνδέεται και με το φθινόπωρο στη ζωή τού ανθρώπου. Την κατηφορική πιά πορεία. Αρρώστειες, μοναξιά, αλλεπάλληλες απογοητεύσεις... Το τέλος που κι αυτό έρχεται...

. Μα μέσα στο φθινόπωρο, χωρίς τον ήλιο, με ομίχλη, συννεφιά, τί έκρηξη χρωμάτων στα φύλλα που πέφτουν...


. Και πάντα θα προβάλλει ένα νέο κλαδί που αψηφά τούς καιρούς, και βγάζει νέα, καταπράσινα φύλλα, διψασμένα για ζωή, για ήλιο.
. Για όσο μπορέσουν ακόμη να αντέξουν, όσο μπορέσουν να αναπνέουν και να δέχονται τις ακτίνες τού ήλιου...



. Πριν το χιόνι τα σκεπάσει ...











. Όσο έχει ήλιο.

. Όσο η γής μάς αντέχει...