"Δεκεμβριανά" Β' έκδοσης

.
. Ήθελα να μην ασχοληθώ φέτος με την επέτειο τής περυσινής εξέγερσης.
. Δεν ήταν η επέτειος τής για άλλους εν ψυχρώ δολοφονίας και για άλλους τού θανάτου από εξοστρακισμό, ( όλα τα σενάρια παίζουν, δεν μπορώ να απορρίψω κανένα ), ενός παιδιού 15 χρονών. Ήταν η επέτειος τών ημερών τής Οργής που σαν μιά σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, προκάλεσε μιά έκρηξη .
. Θυμηθείτε και κάποιες από τις άλλες σταγόνες ( σταγόνες ; ! ! ! ) : πέρα από την ( ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ) κλοπή τών Ομολόγων τών Ασφαλιστι-κών Ταμείων, την ( ξαναλέω : Ο·Ρ·Γ·Α·Ν·Ω·Μ·Ε·Ν·Η ) κλοπή Δημοσίων εκτάσεων και απόδοσή τους στο Βατοπαίδι, τις φωτιές στην Ηλεία με 75 ( ; ) νεκρούς που κάηκαν ζ·ω·ν·τ·α·ν·ο·ί επειδή έφταιγε ο ... Στρατηγός Άνεμος, τις φωτιές τής Αττικής όπου έφταιγαν τα ...πεύκα επειδή είναι εύφλεκτα ( ! ! ! ), κι όχι το "Ρυθμιστικό" που είχε ανακοινώσει ο Υπουργός Εργολαβιών και Καταλήστευσης Εθνικών Εκτάσεων Σουφλιάς, την πενταετή ανυπαρξία Πρωθυπουργού και Κυβέρνησης, ( το Υπουργικό Συμβούλιο συνεδρίασε ελάχιστες φορές και με μέσο όρο συνεδρίασης περίπου μίαμιση ώρα, μαζί με το διάλειμμα για τα τυροπιττάκια και τούς λουκουμάδες τού καταλληλότερου ! ).
. Ξαναείδα ωστόσο την περυσινή ανάρτηση που ανέβασα εδώ, και εδώ, καθώς και άλλες τέσσερεις που περιμένουν στα "πρόχειρα", διάβασα πολλές αναρτήσεις σε πολλά ιστολόγια, όπως και πολύ περισσότερα σχόλια που γράφτηκαν σ' αυτές τις αναρτήσεις.

. Όμως, σήμερα μόλις, σε ένα ιστολόγιο που πολύ συχνά βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις, βρήκα αυτό, που νομίζω οτι είναι κάτι σαν μία "ακρογωνιαία λίθος" για το γενικώτερο ζήτημα, και πρέπει να την θυμόμαστε κάθε φορά που μιλάμε τόσο για το γεγονός, όσο και για την περυσινή εξέγερση, αλλά και κυρίως για την επιχειρούμενη κατ' έτος επετειακή αναβίωσή της και εκμετάλλευσή της :

...." Στην αρχή της ταινίας, η δασκάλα Judi Dench παρακολουθεί τα νεαρά Βρετανόπουλα που πηγαίνουν για πρώτη μέρα στο σχολείο. Στο δημόσιο σχολείο. Και σκέφτεται, έτσι όπως τα κοιτάει από το παράθυρο, «έρχονται οι αυριανοί υδραυλικοί και εργάτες της χώρας». Λογικό. Σε μια κοινωνία αυστηρά ταξική όσο η βρετανική, το δημόσιο σχολείο έχει αποστολή.
. Σήμερα το θυμήθηκα όλο αυτό που σε είδα στο τρένο να κατεβαίνεις στο κέντρο για το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Ενώ θαυμάζω αυτή τη γλυκιά αλλοκοτιά σου, τα δεκάδες gadget και piercing που καλύπτουν το είναι σου, ταυτόχρονα τρομάζω που μου θυμίζεις περισσότερο αγρίμι. Όχι δεν γέρασα ακόμα. Μόλις χθες (άντε προχθές) ήμουν στη θέση σου και δεν με θυμάμαι έτσι. Δεν είχα τα μέσα για να με θυμάμαι έτσι. Καμιά φορά σε βλέπω σε τηλεοπτικές εκπομπές και ενώ αρχικά γουστάρω που φτύνεις κατάμουτρα τον καθωσπρεπισμό τους, σε λίγα λεπτά απογοητεύομαι που δεν έχεις μάθει να μιλάς, να συζητάς, να ανέχεσαι το διαφορετικό. Υπάρχει μόνο η φωνή σου. Και μιας και μιλάμε για τη φωνή σου, για τη γενιά σου, για το μέλλον σου, για την οργή σου, πες μου : γιατί μία φορά δεν φώναξες με όλη σου τη δύναμη για τα γελοία μαθήματα που σε διδάσκουν; Για το ένα και μοναδικό βιβλίο που σου δίνουν ; Για τις άχρηστες γνώσεις που σε φορτώνουν; Για την άγνοια που θέλουν να έχεις για το αύριο που έχει ήδη σκάσει μύτη και εσύ δεν το έχεις πάρει είδηση; Δεν σε άκουσα να πεις μια κουβέντα για τα σχολεία που κλείνουν το πρωί για τη γρίπη, ενώ τα φροντιστήρια το απόγευμα είναι ανοιχτά.
Και μεθαύριο; Θα πας σε μια σχολή και θα πιπιλίζεις ατάκες που άλλοι είπαν πριν από σένα. Αλλά δεν θα κάνεις ούτε μία διαδήλωση για τους άχρηστους καθηγητές που δεν πατάνε στο μάθημα, τις περιορισμένες βιβλιοθήκες, τα ΤΕΙ της πλάκας, τα ελάχιστα μεταπτυχιακά που απευθύνονται σε κολλητούς και παρέες. Ούτε θα επιχειρήσεις στην πράξη να υπερασπιστείς ο ίδιος το άσυλο, που εσένα κυρίως αφορά.
Ξέρω τι θα μου απαντήσεις: μεγαλώνεις σχεδόν μόνος, με γονείς που δεν προλαβαίνουν να είναι γονείς, με κόλακες που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα σάλια τους, με τηλεοπτικά πρότυπα, δεκάδες υποχρεώσεις και εκατοντάδες επιλογές που σε αφήνουν ανικανοποίητο.
Και μέχρι να τελειώσουμε τη συζήτηση, η Παιδεία θα έχει γίνει κατάκτηση για εκείνους τους λίγους που πάνε στο ιδιωτικό σχολείο και στο ξένο πανεπιστήμιο. Και μετά θα σου πάρουν την καλή δουλειά. Και εσύ με τις δεκάδες άχρηστες γνώσεις θα τρέχεις να παρακαλάς για ένα Stage. Με μοναδική παρηγοριά τις κολακείες των Λάκηδων και των χορτασμένων για τους νέους που έχουν πάντα δίκιο.
Και αν δεν είναι η Judi Dench στο παράθυρο να προβλέπει το μέλλον σου ή εγώ -ο ισοπεδωτικός και αντιδραστικός- να σε παρατηρώ στο τρένο, θα είναι η ζωή που σε προσπερνά."

. Διαβάστε το ολόκληρο, αλλά διαβάστε επίσης και τα σχόλια που το συνοδεύουν, για να έχετε πλήρη εικόνα ενός σημαντικού και χρήσιμου προβληματισμού, πέρα από βερμπαλισμούς, ασάφειες και τσιτάτα, που κι αυτά αναπόφευκτα συνυπάρχουν σε ορισμένα από τα σχόλια.