.
Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική —
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι,
πάν’ τα σπίτια, πάν’ τα φώτα·
σβήνει και χάνετ’ η μορφή σου.........
.από τον "κακό μπελά"
Υ.Γ. 28-1-2010 : Η αιτία είναι αδιευκρίνιστη· ίσως δεν θέλω να την πώ, να την ομολογήσω ούτε στον εαυτό μου. Το θέμα όμως είναι μιά βαρειά δυσθυμία μέσα μου. Μιά μελαγχολία κάποιας άγνωστης ( ; ) απώλειας. Δεν την εξωτερικεύω.
. Μιλώ, γελώ, αστειεύομαι, μόνο εγώ όμως ξέρω οτι πίσω από όλο αυτό, υπάρχει κάποια εσωτερική πίεση . Μιά αγαπημένη φίλη που με ξέρει κάπως, μού λέει περιπαικτικά σε αντίστοιχες περιπτώσεις: "τί έχεις ; είσαι μούτρος ;"
. Έ λοιπόν εδώ και καιρό, είμαι "μούτρος". Κι όταν είδα την ανάρτηση με το συγκεκριμένο τραγούδι στο ιστολόγιο τού "κακού μπελά" το αναδημοσίευσα. Όπως ποιητικά λέει ένα φίλος εδώ στα σχόλια, επειδή βρήκα εκεί "μιά γωνιά για το σκηνικό μιάς θλίψης που αγαπάμε".
. Δεν την αγαπώ όμως αυτήν την θλίψη. Δεν είναι θλίψη. Ήταν, αλλά γίνεται θυμός, οργή, απογοήτευση...
Υ.Γ. 3-2-2010 : Είμαι ακόμη "μούτρος" ! Και πώς να μην είμαι αφού προσυπογράφω δέκα φορές πάλι την ανάρτηση τής Τσαούσας ; κι ας υπάρχουν κάποια "θέματα ύφους" όπως επεσήμαναν κάποιοι φίλοι....
Αναρτήσεις
20 σχόλια:
Θέλω να σ' ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου γι' αυτή τη συναισθηματική....πανδαισία που μου προσέφερες! Άσε που με πήγες και σε κάποια χρόνια αδελφοσύνης και ελπίδας που νοιώθαμε τότε παρά τη μελαγχολία του στίχου!
Να είσαι καλά!
Ποιότητα διαχρονική και συναίσθημα ατελείωτο.
Χαιρετώ σας.
Αμεταχείρηστος χρόνος..
Ούτε ένας καθυστερημένος ήχος από τα παλιά μας τραγούδια.
Χαμηλοτάβανα τα δώματα του Γεννάρη, χωρίς παράθυρα στο φως..
Γιαυτό χάθηκαν ακόμα και οι σκιές
πω πω τι μου θύμισες !!
φωνή γνώριμη απ'τα παλιά...
αν και το προτιμώ απείρως περισσότερο με την μουσική υπόκρουση του κακού μπελά....
και γενικώς θέλω κάτι πιο αισιόδοξο τώρα και φωτεινό !!
navarino
. μάλλον θα φύγουμε περιμένοντας χρόνια αδελφοσύνης και ελπίδας ξανά !
. ...και θα περνούν οι ημέρες με μικρές αναλαμπές για μέλλοντα γεγονότα, καθώς το παρόν φεύγει μέσα από τα χέρια μας......
Thalassenia
. αντιχαιρετώ σε Θαλασσένια !
. και μόνο το όνομά σου στα σχόλια παίρνει για λίγο αυτή την σχεδόν μόνιμη δυσθυμία, καθώς από μόνο του έχει μιά μαγική δύναμη επάνω μου.
Υ.Γ. Όταν στην ανάρτησή σου τής 15-1-10 "ήσουν εκεί και σού άρεσε" και φωτογράφιζες το Λ. Πύργο και την λουομένη, πέρασες δίπλα μου.....
ξωτικό
. άν ακούγοντας "Θαλασσένια" χαμογελώ, όπως γράφω πρίν, ακούγοντας "ξωτικό" θέλω να κάνω ...κωλοτούμπες ! ! !
. Σε ευχαριστώ...
trexantiri
. Καλώς ήρθες !
. Υπάρχει τάχα "αμεταχείριστος χρόνος" ;
. Έχουν φορτωθεί όλα, και μαζί και τα παλιά μας τραγούδια με τόσες αναμνήσεις, ελπίδες, διαψεύσεις, που μάς όταν ξανά 'ρχονται, τα κουβαλούνε όλα μαζί και τα ξεφορτώνουν πάνω μας ! Σαν πολυβόλο συναισθημάτων γίνεται το τραγούδι !
. Κι όμως πάλι, επειδή η Ποιότητα στίχων και μουσικής και ερμηνείας είναι μεγάλη, είναι ταυτόχρονα σαν νά 'ναι και καινούριο και το ακούς πρώτη φορά.
Θαυμάσια ανάρτηση. Σε όλους υποθέτω υπάρχει μια γωνιά για το σκηνικό μιας θλίψης που αγαπάμε.
Μια γωνιά για την μελαγχολία της απώλειας και μιας αβέβαιης αναζήτησης.
Ααα τέλειααααα
αυτό ακριβώς είναι το επιθυμητόν !!!!
(διότι τι επανάσταση να κάνεις παιδί μου σερνάμενος μέσ'τη θλίψη
που κοντεύει να γίνει βούρκος να μας καταπιεί !!!)
Πολύ σ'ευχαριστώωωω
Φαίδωνα καλώς ήρθες !
Μετά το σχόλιό σου έγραψα υστερόγραφο. Πολύ μού άρεσε το "σκηνικό μιάς θλίψης που αγαπάμε", όπως και η επόμενή σου πρόταση. Θα τα ξαναπούμε...
ξωτικό σκέφτομαι τί να σού απαντήσω και το μόνο που κάνω, είναι να γελάω σαν χαζός ! ! !
Είναι όλα τα ξωτικά έτσι, ή μόνο εσύ έχεις αυτό το χάρισμα ;
Εγώωωωω σε ευχαριστώωωω ρε !
Ορίστε;
Αυτό το ΥΓ. με έβαλε σε σκέψεις.
Αλήθεια ήμουν εκεί και θα είμαι πάλι, γιατί μου αρέσει.
Τι τα θες, θάλασσα μάγισσα.
Καληνύχτα σας.
Έχω ξανάρεθει εδώ με το κανονικό μου όνομα.
Τρεχαντιρι=fractal.
θα περνάω συχνά να....ψηλώνω
χωρίς να βασανίζομαι με τακούνια (χαχαχα)
Χαίρομαι που θλίβεσαι, που θυμώνεις, που οργίζεσαι, που απογοητεύεσαι, έναντι της ασάλευτης μακαριότητας των απαθών. Γιατί ξέρω ότι, μετά την έκρηξη, ο ήρεμος λογισμός σου θα δημιουργήσει νέους τόπους, όπως μετά την καταιγίδα, όπως αυτός ο ωραίος Pergolesi :
http://www.youtube.com/watch?v=882PtzaDjLw
και ίσως κλάψεις και λίγο μ'αυτόν τον αξιοπρεπή θρήνο:
http://www.youtube.com/watch?v=mNt13Vw-K6Q
Δεν θα απολογηθούμε γιατί έχουμε ακόμη αισθήματα!
αεράκι
. Να περνάς να ανακατεύεις τα φύλλα τών δένδρων που φωλιάζω.
. Και τώρα πιά που έχεις γίνει εξπέρ στο ...ιστολογείν, μπές και στα ιστολόγια ΟΛΩΝ όσων έχουν γράψει σχόλια εδώ ειδικά σ' αυτήν την ανάρτηση.
. Θα βρείς ποιητές με την μιά ή την άλλη έννοια τής λέξης. Όλοι τους ! ! !
. Και μετά θα μού πείς εντυπώσεις...
Υ.Γ. 1ο Θεϊκός ο αγαπημένος Περγκολέζι, και
2ο, θα χρησιμοποιήσω στην αμέσως επόμενη ανάρτηση την τελευταία φράση σου
Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν,ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε'
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας-
σα μουσική, τη νύχτα, μακρινή, που σβήνει.
Κ. Π. Καβάφης Ποιήματα Τόμος Ι Ίκαρος
Δεν ξέρω αν σωστά το νιώθω,
μα τούτο το ποίημα μου δίνει για την απώλεια μια πολύ αισιόδοξη εικόνα, έναν πολύ αισιόδοξο ήχο, μια νότα γλυκιάς μουσικής, σαν τις παιδικές αναμνήσεις!
Γιατί τα πάντα έχουν να κάνουν με τη δική μας οπτική, με τη δική μας αίσθηση!
Σε φιλώ
γειά σου logia !
. Αισιόδοξη η οπτική σου ως προς την απώλεια, αλλά ....
. ...αλλά το γεγονός είναι πως οι ήχοι από την πρώτη ποίηση τής ζωής μας σβήνουν σαν μακρινή μουσική. Γλυκό και τρυφερό το " μουσική " απότομο και τελεσίδικο το σβήνουν ".
. Μήπως δεν το ξέρουμε ; Ναι αλλά συνήθως το ξεχνάμε πως όλα περνάν και χάνονται, στην καλύτερη περίπτωση σαν μουσική, στην χειρότερη ....
. Παρ' όλα αυτά, εσύ έχεις δίκηο, είναι θέμα δικιάς μας οπτικής, κι αυτήν την περίοδο είμαι στα όρια να εκραγώ.
. Γι αυτό αυτή η πίεση, γι αυτό είμαι "μούτρος" εκτός από λίγες στιγμές όπως π.χ. όταν διαβάζω για τα αρχαία σας ( και ζηλεύω ), ή αισθάνομαι τα χόρτα κάτω από το δεντρο μου να κουνιούνται και μαντεύω οτι κάπου εκεί τριγυρνάει ένα μικρό πονηρό ξωτικό φωτογραφίζοντας και τραβώντας τα φωνήεντα. Τότε είναι ωραίααααααα !
. Μετά, αρχίζουν πάλι τα βάσανα. Θα τελειώσουν όμως σε μιά βδομάδα ακόμη το πολύ ( για να αρχίσουν μετά άλλα ! ! ! ).
. Χαίρομαι πολύ που απολαμβάνεις με αυτό τον τρόπο σου τα Αρχαία αλλά φαντάζομαι και κάθε τι.
. Υ.Γ. Μαζί με τα άλλα, έχω προγραμματίσει και ένα αναλυτικό γράμμα προς τον ιστολόγο Πανάρετο.
Δημοσίευση σχολίου