μιά παληά συνέντευξη, ξανά.

.
. Στό ιστολόγιο " Πρόχειρο Τετράδιο " τού Παναγιώτη Παπαχατζή, διάβασα ένα κείμενο από μιά παληά συνέντευξη τού Γ. Παπανδρέου, που μού άρεσε πολύ.
. Δείχνει την ευαισθησία ενός ανθρώπου, που την κράτησε σχεδόν πεισματικά, παρά τις αντίξοες συνθήκες.

. Άν το σκεφτούμε καλά, τόσο τα ΜΜΕ τών νταβατζήδων, όσο και η μικρόψυχη αρτηριοσκληρωμένη άλλη Αριστερά ( και ΚΚΕ αλλά ΚΑΙ ο Συν/σύριζα, απλά διαφορετικός βαθμός αρτηριοσκλήρωσης ), αυτήν την ευαισθησία στόχευαν και λοιδωρούσαν όλα αυτά τα χρόνια... κι αυτό κάνουν και τώρα ακόμη στα blogs τού χώρου... Είμαι απόλυτα σίγουρος οτι πολύ γρήγορα, με τα πρώτα μέτρα θα τούς κοπεί αυτό...
. Κι ήταν πιό εντυπωσιακό να το διαβάζω κάτω από αυτές τις συνθήκες μετά τα εκλογικά αποτελέσματα που ξαναφέρνουν καθαρό αέρα και την υπόσχεση μιάς Άνοιξης...
. Το παραθέτω αυτούσιο...

" Να σταματήσουμε το μοιρολόι...
Το παρακάτω είναι απόσπασμα από μια ομιλία του Παπανδρέου, δύο χρόνια πριν. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμήθηκα εχθές βράδυ.

"Το μοντέλο ανάπτυξης στην χώρα μας αιχμαλώτισε την Ελλάδα σε αδιέξοδα. Το δημόσιο, αιχμάλωτο στην γραφειοκρατία, το ρουσφέτι και την διαφθορά. Το Πανεπιστήμιο, αιχμάλωτο ενός κρατικού συγκεντρωτισμού και, ο φοιτητής, αιχμάλωτος του ενός και μοναδικού συγγράμματος.

Ο ασθενής, αιχμάλωτος της υπερεξειδίκευσης και της έλλειψης πρωτοβάθμιας περίθαλψης στην γειτονιά του. Τα Νοσοκομεία, αιχμάλωτα των κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων των προμηθευτών.


Ο τηλεθεατής, αιχμάλωτος του ανταγωνισμού των τηλεπαράθυρων. Ο νέος άνθρωπος, αιχμάλωτος της πελατειακής αντίληψης, του ρουσφετιού, της αναξιοκρατίας και της υπέρτατης ανάγκης να έχει, όπως λέει η ίδια η νέα γενιά, το «κονέ», για να προχωρήσει στη ζωή του.

Ο πεζός, αιχμάλωτος της έλλειψης πεζοδρομίων. Η Αθήνα, αιχμάλωτη των σκουπιδιών και, η περιφέρεια, αιχμάλωτη της Αθήνας. Ο μαθητής, αιχμάλωτος του καταναγκαστικού έργου της αποστήθισις για τις εξετάσεις. Οι Αθηναίοι, αιχμάλωτοι ενός περιβάλλοντος που υποβαθμίζεται, αιχμάλωτοι των ρύπων στα πνευμόνια τους, αλλά και ενός υδροφόρου ορίζοντα που, σιγά - σιγά, θα μας δηλητηριάζει.

Τα μικρά παιδιά, αιχμάλωτα της έλλειψης πρασίνου, χώρων αναψυχής και παιχνιδιού. Οι κολυμβητές, αιχμάλωτοι των αυθαιρέτων στις παραλίες μας. Οι οδηγοί, αιχμάλωτοι της κίνησης, οι αγρότες, αιχμάλωτοι των μεσαζόντων, η μητέρα, ο γονιός, αιχμάλωτοι του ωραρίου των σχολείων.

Οι καλλιτέχνες, αιχμάλωτοι πολέμου, αυτού του πολέμου των πληροφοριών, που κατακλύζουν και βομβαρδίζουν την ζωή μας και πνίγουν την ποιότητα του πολιτισμού μας. Οι φτωχότεροι, αιχμάλωτοι της ακρίβειας, οι μετανάστες, αιχμάλωτοι μιας πολιτείας, που δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματά τους.

Το άτομο με αναπηρία, αιχμάλωτο μιας πολεοδομίας, που ποτέ δεν το υπολόγισε. Ο μηχανικός, αιχμάλωτος της τσιμεντοκρατίας. Την τελευταία δεκαετία, χτίσαμε 1.000.000 σπίτια στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Και τι σπίτια !

Οι δημότες, αιχμάλωτοι των ιδιωτικών τους χώρων, ελλείψει δημοσίων χώρων πολιτισμού και συμμετοχής. Και οι πολιτικοί; Οι πολιτικοί, αιχμάλωτοι των μεγάλων ή και μικρότερων συμφερόντων της μιντιοκρατίας, της μετρησιοκρατίας και της μετριοκρατίας.

Και σε όλα αυτά, ο πολίτης, αιχμάλωτος της ανασφάλειας του. Μιας πεποίθησης ότι, τίποτε δεν αλλάζει. Ότι αυτή η κατάσταση αποτελεί και μοίρα του, μοίρα μας. Ότι αυτός είναι ο προορισμός μας, το πεπρωμένο μας.

Η μάχη που δίνω, και μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αυτές τις μέρες, δεν είναι απλώς μια μάχη προσώπων. Είναι μια μάχη ιδεών. Και είναι ώρα, να απελευθερωθούμε από την μοιρολατρία μας και το μοιρολόι που την συνοδεύει."

Από σήμερα οι πολίτες έδωσαν την εντολή στον Παπανδρέου να τους πείσει ότι πρέπει να σταματήσουμε τον μοιρολόι σαν λαός. Είναι πλέον στο χέρι του. Από εχθές το βράδυ έχω μόνιμα ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο και ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι που γνώρισα τα τελευταία 2 δύσκολα χρόνια έχουν το ίδιο ακριβώς χαμόγελο. Στέφανε, Γιώργο, Στέφανε, Πέτρο, Ανδρέα, Κατερίνα, Μιχάλη, Κώστα, Γιάννη, Στέλιο, Σωτήρη, Ντίνα... πάμε! :-)

πάντα υποκειμενικά, Παναγιώτης Παπαχατζής "

http://proxeirotetradio.blogspot.com/2009/10/blog-post_05.html